Doorbomen

Het hele huis is brandschoon.  De slaapkamer, de keuken, het bureau, zelfs de kelder blinkt!  `Proficiat`, hoor ik u al denken, maar ik weet wel beter.  De drijfveer achter al dat gepoets is immers: 'vermijdingsdrang'. Ik ken het van toen ik mijn boek `moest` schrijven en bij dit maandelijks schrijven heb ik het ook wel eens. Ik poets om het schrijven te vermijden want mijn hoofd zit vol met: "ik heb geen inspiratie, niets interessants te vertellen" en ook nog: "er kómt niets, ..." Toen ik dan gisteren tussen dwarrelende bladeren in de tuin nog een appeltje van de boom trok, (voor een weer-ga-loze appel-speculaastaart, de vijfde al deze week), moest ik ineens denken aan wat Rik mij ooit eens zei. "Je moet zijn als een boom", zei hij. We zaten toen samen in de auto, op weg naar de markt voor groenten voor een nieuwe kookles.  En ik was zenuwachtig, bang dat het niet zou lukken, dat ik het niet ging kunnen, enfin al dat drama. "Een boom", zo legde hij geduldig uit, "ís gewoon hoe hij nu is.  Die denkt niet, `ik ben niet goed genoeg, want ik ga nog groeien en pas als ik groter ben, ben ik goed". Die denkt niet: `ik ben te klein / te dik / te dun`. Die denkt niet: `Ik heb teveel / te weinig takken of blad` Die denkt niet: `Hoe sta ik er nu bij?  Die andere is veel groter en mooier.` Die denkt niet: ' Ik wou dat ik eruitzag als een Naomi Campbell of Cindy Crawford boom.` Nee.  Die ís gewoon. Zelfvoorzienend in eigenwaarde en eigenliefde. Nu ja, een boom heeft het wel gemakkelijk natuurlijk, die hoeft geen rekeningen te betalen en  die hoeft zich over kleren (en de maat van die kleren) ook al weinig zorgen te maken. Die heeft geen agenda vol afspraken, geen huis te poetsen en bij mijn weten ook geen boek of column te schrijven. Maar al bij al zijn dat maar flauwe excuses om niet eens even in de huid (bast) van een boom te kruipen.  En te voelen hoe het voelt om... Eens even niets te moeten,  niets te denken.  Eens even jezelf niet te veroordelen en anderen evenmin.  Eens even niet bang te zijn te mislukken, niet bang te zijn wat anderen van je denken.  Eens even het leven niet aan je voorbij te laten gaan, maar het leven te Zijn, te Zen - zoals we in Antwerpen zeggen. Het is best fijn eens een boom te zijn, temeer omdat ik zo toch weer een columnpje heb geschreven :). Deze maand een receptje om daikon te pekelen.  Omdat daikon (vochtafdrijvend en vetoplossend) zo goed voor je is en gepekeld al helemaal!  Gefermenteerd voedsel is namelijk prima voor je darmflora én dus ook voor je vitaliteit en immuniteit! Daikonpikkel 1 of meer daikons, in dunne plakjes geschaafd genoeg vocht om al die plakjes te bedekken (vocht dat bestaat uit de helft water en de helft shoyu) Overgiet de plakjes daikon tot ze onderstaan met een mengsel van 1/2 water en 1/2 shoyu. Leg er een gewicht op, zodat ze onder het vochtniveau blijven (of gebruik een pekelpot) Laat 3 dagen staan op kamertemperatuur. Op dag 2 ontspan ik de druk even en roer ik de plakjes om met een propere lepel, ik heb het gevoel dat ze dan beter pekelen.  Dat ze niet zo gekneld zitten, begrijpt u. Als ze zuur smaken, zet ze dan vanaf de 4e dag in de ijskast, in een dichtgeschroefd potje, met het vocht. Geen paniek als het niet van de eerste keer lukt!  Dat was bij mij ook niet het geval, er komt wat fingerspitzengefühl bij kijken.